Napisana przez pilota, Ernesta Ganna, który miał przyjemność latania w okresie powstawania lotnictwa pasażerskiego, czyli jeszcze chwilę przed drugą wojną światową. Swą przygodę zakończył zaś już po wojnie na początkach latania przez Atlantyk.
Książka stanowi jakby zbór historii z jego życia. Cała książka pokazuje, jak łatwo można paść ofiarą sytuacji. Pokazuje, że w lotnictwie oprócz wiedzy i doświadczenia potrzeba też szczęścia. Wielu pilotów, których losy splatały się, z losami autora na kartach książki, zginęło, a autor stara się, przytaczając sytuacje, pokazać, że piloci ci, pomimo swego doświadczenia i wiedzy, padali ofiarami tytułowego losu. Porusza kwestię niesprawiedliwości świata, dlaczego akurat jedni zginęli, a innych, takich jak on, los ocalił. Osobiście uważam, że tą książkę powinien przeczytać każdy adept sztuki latania, po to żeby zobrazować sobie to, jak naprawdę wyglądało kiedyś lotnictwo, jak to było dawniej być pilotem, że wymagało to znacznie więcej poświęcenia, wiedzy, niż teraz, kiedy to piloci stają się raczej „operatorami urządzeń latających” niż bohaterami podniebnych przygód. Ponadto czytając tą książkę można nabrać pokory do latania. Wielu pilotów obecnie uważa się za nieśmiertelnych, że nic im nie grozi, ponieważ są najlepsi na świecie. Ta książka, przeczytana uważnie, zniszczy ich światopogląd na te sprawy. I słusznie. Mówi się, że na świecie są dwa rodzaje pilotów: ci dobrzy, oraz ci co żyją długo…
